Banda bateko musika-tresnak orkestra-zuzendariaren inguruan antolatzen dira zirkuluerdi bat osatuz. Hezkuntzari dagokionez, zuzendaria botere korporatiboa da. Une historiko honetan, eskubide kolektiboek atzera egiten dute enpresa-boterearen alde.
La disposición de los instrumentos en una banda, se organiza formando un semicírculo en torno al director de orquesta. En el caso que nos ocupa, el director es el poder corporativo. En este momento histórico, se está dando un retroceso de los derechos colectivos en favor del poder empresarial.
Oraingo erredakzio txarrak ez ditu on bihurtzen aurrekoak. Zirriborroek ez zuten inolako aurrerapausorik ezartzen euskalduntzearen alde ekiteko.
Una parte de estas medidas son contrarias a lo establecido en las leyes vigentes, tanto de ámbito estatal como autonómico, lo que ha provocado informes jurídicos de la propia administración contrarios a dichas medidas (casi inmediatamente ha cesado algún que otro cargo de los servicios jurídicos) e impugnaciones por la vía legal de EHIGE y Steilas3.
Orain arte bezala, desorekan oinarritutako sistema dualari eusteko legea ezarri nahi digute, sare publikoa bazterrean utzi eta sare pribatua diru publikoz bete.
El proyecto es privatizador y no va a resolver el principal problema del sistema: la generación constante de segregación escolar debido a su dualidad. Será objeto de debate este otoño en el Parlamento Vasco.
Sinestezina dirudien arren, inork ez du ikusi nahi gure hezkuntza-sistemaren elefante erraldoia. Nahiz eta begi-bistakoa izan, bere egitura bikoitzak dakarren hezkuntza-anomalia larria ezkutatu nahi digute, alegia, ikastetxe publikoek eta pribatu-itunduek osatzen duten proportzio bereko egitura paraleloa.
Aitor Mendiak honako hau idatzi du BERRIAn argitaratuko iritzi artikulu batean: «Titulartasunak bere horretan segregazioa ez lukeela amaituko kontuan izanda, are antzuagoa bilakatzen du eztabaida. Segregazioa fenomeno konplexua eta multidimentsionala izanik, titulartasunak ez ezik beste zenbait faktorek ere eragiten dute». Horren harira gogoeta batzuk egin nahiko nituzke.
Izan ere, akordio politikoaren gako pribatizatzaile nagusia sistema ulertzeko moduan dago: erakunde autonomoz eta independentez osatutako sistema bat izango dugu, ikastetxeen «izaera propioa» ukiezina izango da, «deszentralizatua», produktuaren kalitatearen araberako baliabideak esleituko dituena (ez beharren arabera) eta izaera publikoa eta pribatua bateratzen saiatuko dena.
Hezkuntza Legearen Aurreproiektuak familiek ikastetxea aukeratzeko duten eskubidea aldarrikatzen du, baina Arartekoak berak interes orokorreko beste eskubide batzuen mende jartzen du eskubide hori, hala nola ekitatearen, bizikidetzaren, edo gizarte-kohesioaren mende, familien proportzio handi batek ez duelako hautatzeko aukerarik.
