Sinestezina dirudien arren, inork ez du ikusi nahi gure hezkuntza-sistemaren elefante erraldoia. Nahiz eta begi-bistakoa izan, bere egitura bikoitzak dakarren hezkuntza-anomalia larria ezkutatu nahi digute, alegia, ikastetxe publikoek eta pribatu-itunduek osatzen duten proportzio bereko egitura paraleloa.
Aitor Mendiak honako hau idatzi du BERRIAn argitaratuko iritzi artikulu batean: «Titulartasunak bere horretan segregazioa ez lukeela amaituko kontuan izanda, are antzuagoa bilakatzen du eztabaida. Segregazioa fenomeno konplexua eta multidimentsionala izanik, titulartasunak ez ezik beste zenbait faktorek ere eragiten dute». Horren harira gogoeta batzuk egin nahiko nituzke.
Izan ere, akordio politikoaren gako pribatizatzaile nagusia sistema ulertzeko moduan dago: erakunde autonomoz eta independentez osatutako sistema bat izango dugu, ikastetxeen «izaera propioa» ukiezina izango da, «deszentralizatua», produktuaren kalitatearen araberako baliabideak esleituko dituena (ez beharren arabera) eta izaera publikoa eta pribatua bateratzen saiatuko dena.
Hezkuntza Legearen Aurreproiektuak familiek ikastetxea aukeratzeko duten eskubidea aldarrikatzen du, baina Arartekoak berak interes orokorreko beste eskubide batzuen mende jartzen du eskubide hori, hala nola ekitatearen, bizikidetzaren, edo gizarte-kohesioaren mende, familien proportzio handi batek ez duelako hautatzeko aukerarik.
Entre los diferentes aspectos que aborda el anteproyecto de Ley de Educación, su principal y más preocupante novedad consiste en considerar a los centros privados-concertados parte del servicio público de educación. Se les concede un estatus similar al de los centros públicos, al equiparar la naturaleza de ambos por medio de malabarismos jurídico-financieros, como los «contratos-programa».
Lege-aurreproiektuan ez da zehazten nola bermatuko den doakotasuna itunpeko ikastetxeetan, eta sailburuak ez du zehaztu Eusko Jaurlaritzak neurririk hartuko duen kuotak jaitsi ez dituztelako.
Gutun hau idatzi dut Agustina Pontestak argitaratutakoari erantzunez. Ez Agustinari zuzenean (edo bakarrik) erantzuteko, baizik eta gure herriaren zati handi batek Partaideko ikastolen inguruan duen ustea behingoz desmuntatzeko.
Gaur egun, itunpeko ikastetxe katolikoek euskal hezkuntza-sistemaren %35a osatzen dute (harritzeko kopurua hezkuntza sistema batean!); diktadura frankistaren babesarekin elizak garatu zuen hezkuntza sarea gure egunetara heldu da, demokraziaren botere publikoek esku-hartu gabe. Izan ere, ikastetxe horiek guztiak diru publikoz finantzatuak dira, baina kudeaketa pribatukoak, eliza katolikoaren kudeaketa, hain zuzen.
EAEko hezkuntza-sistema inflexio puntu batean dago. Bildarratzen hitz eta irribarreez harago, ez dagoela ezer ez: eskola segregazioa eragiten duten pribatizazioari eta ikasleen baztertze dinamikei aurre egingo dien neurri eraginkorrik ez dago. Gizarte kohesioa ardatz dituen neurri errealak urgenteak dira.
El sistema educativo vasco se encuentra en un punto de inflexión. Más allá de las palabras y sonrisas de Jokin Bildarratz, no hay nada: no hay medidas efectivas que hagan frente a la privatización y a las dinámicas de exclusión del alumnado que provocan la segregación escolar. Las medidas reales centradas en la cohesión social son urgentes.
Topaguneak Legebiltzarrean izan duen parte-hartzearen laburpena. Vídeo resumen de la participación del Topagune en el Parlamento.
Zer egingo dute Legebiltzar honen alderdi politikoek? Zein da haien apustua? Batzuen interesak ikasle guztien eskubideen aurrean babestuko dituen sistema dual eta segregatzaile bat mantentzen jarraitzea? Egoera hori blindatu nahi al du onartu nahi den Hezkuntza Lege berriak? Aniztasuna ezkutatu eta bazterkeria bultzatu?
Bilbon orain, edozein momentutan EAEko edozein herritan gerta litekeena gertatzen ari da.
Está sucediendo ahora en Bilbo, pero podría ser en cualquier otro municipio de la CAV, en cualquier momento.
En Topagunea tenemos claro que esta situación que se da en las escuelas infantiles es una de las responsables de la segregación, el inicio de la segregación.
Topagunean garbi dugu haur eskoletan ematen den egoera hau segregazioaren erantzuleetako bat dela, segregazioaren hasiera, hain zuzen
En este camino hemos crecido, y hemos generado redes porque, como dijimos desde el principio, no es un problema que afecte sólo a una ciudad o a una parte de nuestro territorio, es una cuestión que afecta a todo el sistema educativo vasco.
Bide horretan gero eta gehiago gara eta sareak sortu ditugu; izan ere, hasieratik esan dugun bezala, segregazioa ez da hiri bati edo lurraldearen zati bati bakarrik eragiten dion arazoa, euskal hezkuntza-sistema osoari eragiten diona baizik.
Arartekoaren eta Gipuzkoako Fiskaltzaren esanetan, 2018-19 ikasturtean, Hezkuntza Sailak modu irregularrean jokatu zuen; bai planifikazioan eta baita matrikulazioan ere.
Según el Ararteko y la Fiscalía de Gipuzkoa, en el curso 2018-19, el Departamento de Educación actuó de forma irregular, tanto en la planificación como en la matriculación.
Topagunearen izenean idaztea erraza ez bada ere, askotarikoak garelako, adostasunak lortu ditugu.
Baina, zer dela eta behar dugu horrenbeste eskola garraio? Nora ote doaz? Esango dizuet: etxetik gertu ez dauden ikastetxe pribatuetara doaz, egunero, milaka ikasle EAEn.
La cuestión es ¿por qué necesitamos tanto transporte escolar?, ¿a dónde van? Es sencillo: miles de alumnos y alumnas en la CAV van a colegios privados lejos de casa.
Gertutasuneko eskolen alde egiten dugunean, hezkuntzan, bizi kalitatean eta umeen ongizatean inbertitzen dugu.
Apostamos firmemente por la escuela pública y por situarla en el lugar central que le corresponde,
Apustu sendoa egiten dugu eskola publikoaren alde, guraso zein hezkuntza eragile moduan, balioan jarri eta dagokion lekuan kokatzeko.
Bi helburu zituen prentsaurreak: Topagunea aurkeztu eta segregazioa eta ezberdintasunak sortzen dituen EAEko hezkuntza-sistema birplanteatzea eskatzea.
La rueda de prensa tenía dos objetivos: presentar el propio Topagunea o Punto de encuentro, y pedir un replanteamiento del sistema educativo vasco generador de segregación y desigualdades.
Euskalduntzearen, kulturartekotasunaren, inklusioaren eta gizarte kohesioaren gaur egungo erronkei aurre egiten diegunak eskola publikoetako hezkuntza-komunitateak gara.
Quienes hacemos frente a los retos actuales de euskaldunización, interculturalidad, inclusión y cohesión social, somos las comunidades educativas de los centros públicos.
El principal problema que sigue debajo de la alfombra de nuestro sistema educativo vasco se llama segregación escolar, denunciada repetidamente por el Consejo escolar de Euskadi, Save the Children, y todos los agentes que trabajan en la enseñanza pública.
La lista es larga pero nos preocupa especialmente la falta de compromiso y prioridad que muestra la Administración hacia el servicio educativo público.
Otsailean Txinatik etorri ziren berriak: birus gaizto bat omen zebilen jendea gaixotzen. Gure eskolan oihartzun xelebrea izan zuen: haurrak “kolorebirusak” marrazten hasi ziren.
Joan den astean, EAJk, PSEk eta PPk proposamen bat baztertu zuten Legebiltzarrean: itunpeko ikastetxeetan ikasgelarik ez finantzatzea, eskola publikoetan plaza libreak dauden bitartean.
La semana pasada, PNV, PPSE y PP rechazaron en el Parlamento una propuesta consistente en no financiar aulas en la escuela concertada mientras existieran plazas libres en la pública.
Hoy he visto que han cambiado los anuncios de las paradas de autobuses. Han quitado los del último estreno de Netflix y han puesto los de un colegio. También anuncios en autobuses, periódicos, radios…
La palabra “público” sigue siendo hoy en día un reto y un concepto a defender. Detrás de la palabra “público” está nada menos que la garantía de calidad de unos servicios gratuitos y universales, y la igualdad de todas las personas ante ellos.
«Publiko» hitza defendatu beharreko kontzeptua eta erronka handia da gaur egun ere. «Publiko» hitzaren atzean dagoena, eta ez da gutxi, doako zerbitzu unibertsalen kalitatearen bermea da, eta pertsona guztien berdintasuna zerbitzu horien aurrean.
Gure hezkuntza sistemaren beharren inguruko gogoeta eskola publikoa erasotzean oinarritu du Fito Rodriguezek, proposamenik egin gabe, jakin badakielako estatuen menpekotasunetik aldentzen den alternatibarik ez dagoela gaur egun.
Gure hirian bizi dugun egoera larriaren aurrean, asmoen protokoloaz hitz egitea hitzaurrearen hitzaurrea da, hau da, ezer ez esatea. Protokoloek jarduketetarako, ekintzetarako eta prozeduretarako izan behar dira baliagarriak, ez asmoen edo desio onen araberakoak.
Ante la grave situación que se vive en nuestra ciudad, hablar de protocolo de intenciones es como decir preámbulo del prólogo, o sea nada. Un protocolo debe ser siempre de actuación, de acción, de procedimiento, no de intenciones o buenos deseos.
La palabra “público” para los vascos, y especialmente para los vascos de izquierda supone hoy en día un reto y un objetivo a alcanzar.
«Publiko» hitza euskal herritarrentzat, eta bereziki ezkerreko euskaldunentzat, lortu beharreko erronka eta helburua da gaur egun.
Arartekoaren ustez, “hezkuntza-programazioa zehaztean familien borondatea ezin daiteke irizpide bakarra izan.
Según el Defensor del Pueblo vasco “la voluntad de las familias no puede ser el único criterio a considerar a la hora de establecer la programación educativa».
Proyecto Magnet: claro ejemplo de evasión de responsabilidades por parte del Departamento de Educación. Vamos a explicarnos.
Eskaintza honen bitartez Hezkuntza Sailak berari dagokion ardura saihestu nahi duela argi ikus daiteke. Baieztapen honen zergatia azalduko dizuegu.
